Η φοροκάρτα έρχεται!! Η λογική φεύγει!!!!

Λέμε οτι η λογική φεύγει γιατί, όταν κάνει το Κράτος ένα μέτρο φοροελεγκτικό πρέπει να δίνει κίνητρα τουλάχιστον στις 2 κατηγορίες πολιτών που επιθυμεί να έχει συμμάχους, δηλαδή τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις που τηρούν τη φορολογική νομιμότητα, αλλα όπως και στο παραπάνω βίντεο αποκαλύπτεται η Κυβέρνηση δεν πρόκειται να δώσει κανένα κίνητρο ούτε στους καταναλωτές ούτε φυσικά στις νόμιμες επιχειρήσεις. Για να μη ζητάμε κίνητρα άλλωστε και μόνο γι'αυτό παραδέχονται οτι δεν θα είναι υποχρεωτική η χρήση της φοροκάρτας κάτι που μας αποδεικνύει οτι και εδώ η Κυβέρνηση απλά προσπαθεί με επικοινωνιακά (και μόνο) μέσα να περιορίσει τη φοροδιαφυγή στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα μονάχα αφού τα επικοινωνιακά μέσα μόνο στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα αποδίδουν. Όσον αφορά το πόσο αξιοποιήσιμα θα είναι τα στοιχεία που θα συλλέγουν απο τις φοροκάρτες, αφήστε το! Όσο αξιοποιήσιμα ήταν και στοιχεία των ταμειακών μηχανών αφού και πάλι οι πονηροί έμποροι θα διαπραγματεύονται την χρησιμοποίηση η όχι της φοροκάρτας.

Οι Γερμανοί ξανάρχονται !!!

      Βλέποντας κανείς τον τρόπο με τον οποίο Τα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. αναφέρονται στους κακούς δανειστές μας και ιδιαίτερα στους Γερμανούς , θυμάται τον αξέχαστο Β.Λογοθετίδη στην ομότιτλη ταινία του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου. Όμως αυτή η θύμηση δεν είναι καθόλου ευχάριστη όταν συνειδητοποιήσει ότι ενώ τότε ο ήρωας της ταινίας ουσιαστικά περνούσε το μήνυμα της Εθνικής συμφιλίωσης, σήμερα δυστυχώς τα Μ.Μ.Ε. επενδύουν και κερδοσκοπούν πάνω στην Ευρωπαϊκή διχόνοια. Τα επιχειρήματά τους βέβαια είναι φαιδρά και το μόνο που καταφέρνουν οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι είναι απλά να μας κάνουν ακόμα μια φορά να αηδιάσουμε με την διεφθαρμένη και προδοτική τους φύση. Όμως τη δουλειά που πληρώνονται να κάνουν , την κάνουν τελικά καθώς ο Έλληνας αρέσκεται σε οποιαδήποτε ιδέα ικανοποιεί την φιλαυτία του και την τεμπελιά του. Γιατί σίγουρα τεμπέλης και ανεπρόκοπος είναι όποιος πιστεύει ότι ο μέσος Γερμανός πρέπει να πληρώνει τους φόρους του μέσου Έλληνα για πάντα, επειδή κάποτε ο Παππούς του υπηρετώντας τον Γερμανικό Στρατό επιτέθηκε κατά του δικού μας Στρατού και συμμετείχε στην κατοχή της Χώρας. Είναι τεμπέλης επειδή απλά θέλει να ζει από τα έτοιμα των άλλων, και ανεπρόκοπος επειδή ποτέ του δεν πρόκειται ( αφού έτσι σκέπτεται) να αλλάξει.
      Βρίσκω όμως στην παλιά αυτή ταινία ένα μήνυμα που είναι διαχρονικό, και σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς ούτε τόσο φιλόπατρις, ούτε τόσο τίμιος, ούτε τόσο πειστικός όσο ο Β.Λογοθετίδης ήταν στην εποχή του για να μας το περάσει. Το μήνυμα αυτό είναι: Ας συνεννοηθούμε επιτέλους και ας σηκώσουμε τα μανίκια γιατί είναι στα χέρια μας να διαμορφώσουμε μια κοινωνία τόσο παραγωγική και τόσο δίκαιη , που να μπορεί να επιζεί χωρίς κάθε χρόνο να αυξάνει, αλλά να μειώνει τα χρέη της. Αυτά θα μας έλεγε σήμερα ο Β.Λογοθετίδης αν ζούσε , έτσι όπως τότε μας έλεγε να συνεννοηθούμε για να παρατήσουμε τα τουφέκια.

Το δημόσιο χρέος γενικά και..... ειδικότερα.

Η ιστορία του δημοσίου χρέους είναι παράλληλη με αυτή της ανθρώπινης ισχύος και εξουσίας. Από τον τρόπο που κατακτήθηκε...

έως και τον τρόπο που χάθηκε. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες οδηγούσαν πάντα τους ανθρώπους να έχουν την τάση να εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους για δικό τους όφελος. Ποτέ, πάντως, εκτός από τις πολεμικές περιόδους, δεν υπήρχε τόσο μεγάλο θέμα χρεών των πιο ισχυρών κρατών που απειλεί τα πολιτικά τους συστήματα και τον τρόπο ζωής των πολιτών. Διαχρονικά πάντως, το δημόσιο χρέος συνδέεται με την εξελικτική πορεία των κρατών. Σε αρχαίες αυτοκρατορίες, ακόμα και στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν δάνεια για την ικανοποίηση αναγκών και τη διεξαγωγή πολέμων. Οι θρησκευτικές αρχές έδωσαν χρήματα για τη διεξαγωγή του Πελοποννησιακού πολέμου, με το χρέος να επεκτείνεται στο σύνολο των πόλεων-κρατών, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην πτώση της ελληνικής κυριαρχίας, κάνοντας όμως αισθητή την παρουσία του και στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το χρέος έγινε πάντως δημόσιο όταν η εθνική δικαιοδοσία διαχωρίστηκε από το πρόσωπο των ηγεμόνων. Οι Ιταλοί, πάντως ήταν αυτοί που καθιέρωσαν την έννοια του δημοσίου ταμείου τον 13ο αιώνα. Με την εισαγωγή του υπήρξε πιο εξελιγμένος τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών. Μορατόριουμ, πληθωρισμός, προληπτικές πολιτικές έγιναν στάδια του κύκλου χρέους τα οποία συνεχώς επαναλαμβάνονται με μις επαναστάσεις μόνο να τις διακόπτουν, όπως συνέβη στη Γαλλία του 18ου αιώνα και στις ΗΠΑ. Οι δύο επαναστάσεις σήμαναν το ξεκίνημα μιας νέας φάσης στην ιστορία του χρέους. Με την εξουσία, πλέον, στα χέρια του λαού, τα κράτη ξόδευαν χρήματα για δημόσιες υπηρεσίες, με αποτέλεσμα, οι ανάγκες δανεισμού να διογκώνονται και νέα οικονομικά όργανα να πρέπει να δημιουργηθούν. Συχνή ήταν, πάντως η πτώχευση κρατών, στις περιπτώσεις που δεν ήταν δυνατή η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ 1800 και 2009 σημειώθηκαν περίπου 300 πτωχεύσεις κρατών. Η "θανάσιμη μάχη" μεταξύ των κρατών και των αγορών συνεχίζει να επηρεάζει τον κόσμο, με την κάθε μία πλευρά να ανησυχεί για την κίνηση της άλλης. Η ιστορία προσφέρει διδάγματα και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το χειρότερο είναι πιθανό. Το χρέος κληρονομείται από κάθε γενιά και πρέπει να καλυφθεί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Παράλληλα, ο τρόπος χειρισμού του θα πρέπει να είναι προσεκτικός ακόμα και αν οι συνθήκες δεν είναι τόσο δυσμενείς, αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε μπορεί να προκύψει μία κρίση. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το παρελθόν δείχνει ότι οι υπερχρεωμένες χώρες προχωρούν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους. Γαλλία, Βενετία, Γένοβα, Ισπανία, Άμστερνταμ αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στις μέρες μας είναι πολύ ευκολότερη, πάντως, η διόγκωση του δημοσίου χρέους αφού τα έξοδα, συνήθως, ξεπερνούν τα έσοδα. Πώς μπορεί ένα κράτος να αποφύγει την "καταστροφή"; Υπάρχουν οκτώ επιλογές: Υψηλότεροι φόροι, περικοπές δαπανών, μεγαλύτερη ανάπτυξη, χαμηλότερα επιτόκια, μεγαλύτερος πληθωρισμός, πόλεμος, εξωτερική βοήθεια, πτώχευση. Όλες έχουν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν αλλά μόνο μία είναι η ιδανική σήμερα: Η ανάπτυξη. Πρόκειται για το μόνο τρόπο που μπορεί να οδηγήσει στην απορρόφηση του δημοσίου χρέους, με το δανεισμό να μπορεί να συνεχιστεί. Οι υπεύθυνες κυβερνήσεις δεν χρηματοδοτούν τα καθημερινά τους έξοδα μέσω δανεισμού, αλλά κρατούν τις επενδύσεις σε λογικά επίπεδα, ώστε να μπορούν στη συνέχεια να είναι συνεπείς. Η ιστορία πάντως, μας δίνει άλλο ένα διαχρονικό μάθημα: Η αίσθηση ατιμωρησίας στα σύγχρονα κράτη προκαλεί την εκτόξευση του δημοσίου χρέους. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ενδεικτική, με το "μαχαίρι" στη χρηματοδότηση, μέσω δανεισμού, να αποτελεί τον τρόπο επιστροφής στην πραγματικότητα. Ο δρόμος της ελευθερίας για τα δυτικά κράτη είναι ακόμα μακρύς. Εμπιστοσύνη και κοινωνική Δικαιοσύνη αποτελούν τους μεγάλους και δύσκολους στόχους γι’ αυτούς που προσπαθούν και είναι συνετοί.

Η περιβόητη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.

Πολύς λόγος γίνεται στη Χώρα μας για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, και για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων οτι το Ελληνικό Κράτος ανάμεσα στο να απορρίψει το διεφθαρμένο παρελθόν του και να αυτοκτονήσει , επιλέγει δυστυχώς μονίμως και παντοτινά το δεύτερο. Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί ούτε η βραδύτητά του ούτε φυσικά ο τρόπος που λειτουργεί και παίρνει αποφάσεις. Θα το πούμε τώρα κι ας κάνουν τον ανήξερο όλοι αυτοί που αύριο θα κλαίνε δήθεν για την αποπομπή μας απο την Ο.Ν.Ε.

Απελευθερωμένο επάγγελμα είναι ΄μόνο αυτό το οποίο οποιοσδήποτε πολίτης έχει το δικαίωμα (εφόσον φυσικά έχει την ανάλογη εκπαίδευση) να το ασκεί χωρίς κανένα απολύτως άλλο περιορισμό. Οτιδήποτε περισσότερο απαιτείται απο το Κράτος είναι διαφθορά και παράνομο και αντισυνταγματικό μονοπώλιο. Δεν είναι το θέμα αν επιτρέπουμε στο Κράτος να ρυθμίζει με άλλους τρόπους τα επαγγελματικά δικαιώματα των πολιτών του γιατι απλά το ίδιο το Σύνταγμα της Χώρας το απαγορεύει αφου το Συνταγμα της Χώρας επιβάλλει την ίση μεταχείρηση των πολιτών. Κάθε απελευθέρωση που έγινε μέχρι τώρα απο την Κυβέρνηση δεν ήταν ούτε πραγματική απελευθέρωση ούτε φυσικά νόμιμη και αυτά θα είναι τα θέματα που θα συζητούμε τα επόμενα χρόνια.